Last week we have been in Kruiningen, a village in Zeeland. That's the "watery" part of the Netherlands, dikes, flat green pastures, and typical "Zeeuwse hagen". Hedges composed of shortcropped thorny bushes, planted as shelter from the wind to the orchards with pears, apples and other fruit, and famous for their richness in bird life. And the home of Dutch onions... warehouses full of them, ready to be shipped all over Holland and Europe.
It's the part of the Netherlands prone to flooding too: the fifties of the last century carved deep scars in the lifes of the people, many of them drowning, and all of the land left salty for years. It's no tourist place, and saying that is no understatement. Almost no hotels, no fancy entertainment. Rural communities, church in the middle in many a way. It's good to visit some now and then a community where there is no questioning about Sunday as a day of rest! We had a nice stroll around, and cam home refreshed by the clear air and the feeling of good life over there.
Vorige week zijn we in Kruiningen geweest, een dorp in Zeeland. Het ligt in het waterige deel van Nederland, met dijken, weiden en de kenmerkende Zeeuwse hagen, aangeplant als bescherming van de boomgaarden met appel- en perenbomen, tegen de schrale winden beroemd door de rijkdom aan vogelleven. De regio is het "thuisland" van de ui in Nederland. We kwamen al wandelend langs grote shuren vol uien, klaar om over Nederland en Europa gedistribueerd te worden.
De Watersnood van 1953 is nog steeds aanwezig: op de meeste gebouwen die de overstroming getrotseerd hebben - vooral kerken - zijn merktekens aangebracht to hoe hoog het water stond. In gesprekken hoor je ook altijd dat het nog jaren geduurd heeft voor het zout uit de bodem verdwenen is, en hoe diep de lidtekens nog steeds zitten. Nu eens een omgeving war er geen discussie is over de zondagsrust. We hebben genoten van de frisse lucht en het goede leven daar.
No comments:
Post a Comment